Sabado de Bulak

Maaga kaming nagising ni Kulas. Natapos din namin ang lahat ng dapat namin gawin. Konting punas-punas at walis-walis nalang. Ito ang araw ng pahinga. Habang nanood ako ng TV, umalis si Kulas at pagbalik niya may dalang Talakitok. Buhay at sariwang sariwa, yun lang nga kulang-kulang tatlong kilo ang bigat! Hindi ba niya inisip na dadalawa lang kami dito sa kubo? Isip-isip - Bulak to the rescue.

Mabuti naman at walang lakad si Bulak ng tawagan namin. Explain-explain... alis Kulas, bili fish, laki fish, kain tayo. Okay naman kay Bulak, kasi buang na din daw siya sa bahay.

Tamang-tama naman at mayroon kaming pajo, yung bang mga maliliit na mangga na ubod ng sarap kasama ng kamatis at bagoong. Sabay may mainit na kanin at malamig na coke. 'Di mo talaga mapipigilan ang magkamay.

Si Bulak talaga, parang girl scout, lagging handa. Parang na-anticipate niya na pagkatapos kumain, wala na kaming gagawin. Nga naman, alanggan maguusap nalang kami buong maghapon. Mahirap gawin 'yon, lalo na kapag busog ka at dighay ka ng dighay. Hindi rin naman masaya kung magtititigan nalang kami. So, nagdala ang girlash ng DVD.

May mga DVD din kami dito na hindi ko pa napapanood. Kaya nag DVD marathon kami. Apat na DVD ang pinanood namin at isang TV movie pa!

Si Kulas hindi daw manonood. Girlie-girlie daw yung mga pinappanood namin. Wag ka, nanood din siya - yung una lang nga. Buti nalang, ang dami niyang side comments, hindi ako maka-concentrate sa pinapanood ko.

Madilim na ng matapos kami. Hindi na kami naghapunan. Busog pa kaming lahat.

Kulas : Ano ba 'yan, ang lakas mong tumawa.
Kulasa: Shhhhh. Wag kang magulo.

Kulas : Ano daw, ano daw?
Kulasa: Shhhhh. Makinig ka nalang.

Pagkatapos ng isang oras...

Kulas : Waaaaahhhh! Bakit ka umiiyak.
Kulasa: Shhhhhh. Nag-eemote ako, wag kang makulit.

Makalipas ang ilan oras...

Kulas : Hindi pa ba tapos 'yan?
Kulasa: Shhhhh. Wag kang mainggay.

Kulas : Ano nang nangyari?
Kulasa: Shhhhh. Pwede ba dito ka nalang.

Makalipas ang isa pang oras...

Kulas : Ano, iba nanaman 'yan?
Kulasa: Shhhhh. Oo, manood ka, maganda.

Kulas : Labas lnaang nga uli ako - corny.
Kulasa: Shhhhh.
Kulas : Che. Suplada.

At ilan pang oras pa...

Kulas : Bakit nakasama na si.....
Kulasa: Shhhhh. Iba na ito. Wag kang mainggay.

Kulas : Bah, iba na nga- TV!
Kulasa: Shhhhh. Wang kang magulo.

Kulas: 'Yoko, napanood ko na yan.
Kulasa: Wag kang magkukuwento!

At isang oras pang muli...

Kulas : Indiana Jones? Ilan beses mo ng napanood yan!
Kulasa: Shhhhh. Si Bulak hindi pa.

Kulas : Gutom na ba kayo?
Kulasa: Hindi, ikaw?

Kulas : Hindi naman, busog pa nga, gusto nyo...
Kulasa: Shhhhh.

Kulas : Kanina ka pa shhhh ng shhhhh 'dyan, papatayin ko 'yan.
Kulasa: Shhhhh.

Kulas : Sige, tuloy 'nyo pa yan, baka mamaga yan mga mata ninyo.

Sometimes I hate it when Kulas is right. Kinagabihan, wala na nga ang sakit ng aking katawan, mata ko naman ang masakit.

Determinasyon

Masakit ang katawan namin ni Kulas. Hindi dahil hindi kami sanay magtrabaho, medyo na-over lang kami kahapon.

Tuyo na ang mga labada namin. Dala-dala ni Kulas ang isang damakmak na mga damit at itinambak sa kama. Syete palabras, gabundok! Ayun, buong umaga kong tinapos ang plantsahin. Kung di ba naman ako sira, pangako ko kasi sa sarili ko na tatapusin ko lahat yon, sayang nga naman ang 
                                                    kuryente.

Habang namamalantsa ako, abala si Kulas sa pagayos sa taas. Ewan ko ba dito kay Kulas. Madaling magsawa sa itsura ng kubo. Maya-maya niririgodon ang mga kasangkapan! Kung siguro nakakapagsalita lang ang mga gamit nag reklamo na din sila.

Buti nalang at siya ang nagluto ng tanhalian namin, siya na din ang naghugas ng plato. Dapat lang - ayokong mapasma. Eto na nga at naninigas pa nga ang mga daliri ko.

Masaya na kami at malapit ng matapos ang aming general house keeping. Nag ayos si Kulas ng mga halaman, ako naman ay nagayos ng gamit sa kusina. Medyo light ang load - kasi pareho pang masakit ang katawan namin.

Kulas: Saan ko lalagay itong tuyong damit.
Kulasa: Sa kwuarto nalang lahat.

Kulas: Madami ito.
Kulasa: Basta, 'dyan mo lang ilagay.

Kulas: Sigurado ka, baka magusot yung iba.
Kulasa: Piliin mo, yung di na kailangan plantsahin, ilagay mo na sa closet.

Kulas: Eh yung mga socks at panyo?
Kulasa: Ipatong mo lang, ako na bahala.

Kulas: Doon ko nilagay sa kama.
Kulasa: Ano ba 'yan... Mt. Apo!

Kulas: Eh di yung iba isabit nalang muna.
Kulasa: Ano ka, sayang naman ang kuyente kung bukas mamamalantsa pa ulit.

Kulas: Kaya mo ba?
Kulasa: Ako pa?

Hindi ko alam kung pride, o commitment, o persistence, o kung ano pa man ek-ek ang tawag kapag determinadong kang tapusin ang isang bagay na sinabi mo sa iyong sarili na gagawin at tatapusin mo. Basta ang alam ko ..... masakit pa rin ang katawan ko!

Labadami, labanggo

Apat na araw walang pasok. Dito lang kami ni Kulas sa bahay. Wala kaming balak pumunta sa ibang lugar so nag-schedule kaming ng mga gagawin para hindi kami mabuang. 

Itong araw na ito ay tinakda namin ni Kulas na araw ng paglalaba at paglinis ng bahay. General cleaning kung baga. Si Kulas ang assigned na maglaba dito sa bahay, ako sa pag plantsa. Isa yan sa mga division of labor namin dito sa kubo.

Hindi ako enjoy maglaba. Bata pa ako inis na inis na ako kapang ang mga binti ko ay nababasa at ginagawang parking lot ng mga langaw. Mas gusto ko ang namamalantsa, kahit na isang timbang pawis ang tugmagaktak sa iyo, walang langaw. Siguro kung wala si Kulas, madalas ninyo akong makikita sa laundromat.

Buti nalang type niya ang magkusot at magpiga. Yup, kahit na may washing machine, iba daw talaga ang linis kapang kinusot ng kamay. Buti nalang hindi kami libagin, kung hindi, siguro tastas at gutay-gutay lahat ng damit namin dito.

Anyway, usapan namin ni Kulas na hindi na maglalaba noon nakaraan Saturday. Kasi nga naman, tatlong araw lang kami papasok sa office, so konti lang ang madadagdag na labahin. Tipid nga naman sa tubig at kuryente. Tama? Mali! Kasi hindi ko expected na si Kulas may mga last minute na gagawin. Eh kung gaano ako inis sa langaw, ganoon kainis si Kulas sa damit na basa ng pawis. Ayun tuloy, parang kabute ang mga labahin, dumami ng dumami.

Pero walang reklamo si Kulas. Kung sa bagay, karamihan doon damit niya. Pagdating ng hapon, lilinisan naman niya ang mga sasakyan, pati halaman diniligan, pati garage binomba ng tubig at winalisan, pati aso dinamay na din.

Ako naman buong umaga akong nagwalis, nag lampaso, nagpunas ng mga anek-anek dito sa bahay. Tinuloy ko pa ito ng hapon. Nag palit ng bedsheet at punda, nag vacuum ng mga silya. Hindi lang 'yon, kumuha pa ako ng toothbrush at isa-isa kong nilinis ang tile grout sa tabla habang nanonod ng Gilmore Girls marathon. Parusa? Talaga!

Kinagabihan naninigas lahat ng daliri ko sa kamay. Habang si Kulas naman, malambot ang kamay (kulubot lang nga!). Maaga kaming natulog. Isip kasi namin madami pang gagawin kinabukasan.

Binuksan ang aircon, nag spray ng freshener - ayun sarap ng tulog namin.

Kulasa: Ano ba 'yan ang daming labahin!
Kulas: Pwede ba, asikasuhin mo nalang yan gagawin mo!

Kulasa: Bakit dumami ng ganyan yan?
Kulas: Eh di madaming nasuot.

Kulasa: Alam ko 'yon ano!
Kulas: Kaya nga, tuloy mo nalang yan. Ako na bahala dito.

Kulasa: Eh bakit nga parang punong-puno 'yan lalagyan?
Kulas: Madami lang tayong damit.

Kulasa: Eh tatlong araw lang tayo pumasok?
Kulas: Eh sa damaming nagamit.

Kulasa: Sus, nagpalit ka ng nagpalit nanaman ano?
Kulas: Mainit eh.

Kulasa: Ganyan ka dami?
Kulas: Madami kang tanong.

Kulasa: Nagtataka lang ako, kasi bakit...?
Kulas: Ako walang reklamo, ako naman ang may tanong - gusto mo ikaw ang maglaba?

Kulasa: Bossing naman.... concerned lang ako.
Kulas: Che!
 

Isa lang ang target namin ngayon araw na hindi namin natupad - ang magtitipid ng tubig at kuryente. Pero hindi mo matutumbasan ang tulog na mahimbing at malinis na bahay.

Kamag-anak

Ang gulo ng araw na ito para sa akin. Binyag ng akin pamangkin ngayon hapon at kaninang umaga ay pumanaw naman ang isa kong tiyahin. Yung tiyahin kong pumanaw ay kapatid ni mader.

Yung pamangkin kong bibinyagan naman ay anak ng anak ng kapatid ni mader. Pero yung pamangkin ko ay hindi anak ng anak ng kapatid ng aking mader na namatay. Siya ay anak ng anak ng kapatid ng akin mader na nauna ng namatay.

Anim na magkakapatid sila mader, tatlong lalaki at tatlong babae. Dalawangputlima kaming magpipinsan. Labingwalo ang babae, pito lang ang lalake. Pito silang pare-pareho ng apelyido, pero tatlo lang ang magdadala ng apelyido ng akin lolo. Bakit kamo? Kasi po, yung tiyahin kong namatay, kahit na apat ang anak na lalake, siya ay nagasawa ng kapareho niyang apelyido. Hindi sila makaanu-ano ng kanyangnapangasawa. Nagkataon lang.

Sa tatlong natitirang taga-pagtuloy ng lahi, isa lang ang may anak na lalake. May edad na itong pinsan kong ito, may apo na, milagro nalang kung magkakaanak pa siya. Yung anak niyang lalake, dalawa ang anak, parehong babae. Yung isa ko naman pinsan lalaki, siya yung bagong ama, pero puro babae ang anak niya. Kung may balak pa siyang sumubok na magka-anak na lalake, may pag-asa pang hindi magtatapos ang pangalan ng akin ninuno. Yung huling lalake, walang asawa. Hindi siya pari, wala siyang sakit at buhay na buhay. Siya ay matalino. Siya ay may kaya sa buhay. Kung nagtataka ka pa, sabihin nalang kaya natin na labing siyam na kaming magpipinsan na babae.

Pero kahit magkaubusan ng apelyido, hindi mapagkakaila na isang katutak pa din kami. Hindi ko pa kasi binibilang ang mga pamangkin ko at ang mga anak nila. Naguluhan ba kayo? Tama lang 'yan, humahanap lang ako ng karamay.

Kulas: Paano na 'yan. Tuloy ba ang binyag?
Kulasa: Tuloy daw.

Kulas: Baka naman magtampo yung mga pinsan mong namatayan.
Kulasa: Bakit naman? Matagal ng naka schedule yung binyag.

Kulas: Hindi 'yon!
Kulasa: Nag usap na daw sila, eh. Ok lang daw.

Kulas: Sigura do ka?
Kulasa: Oo, nakausap ko na din sila.

Kulas: Hindi ba sasama ang loob ng mga pinsan mo at hindi tayo makikiramay ngayon?
Kulasa: Nagusap na nga kami, sabi ko bukas tayo pupunta (grrrrrr).

Kulas: Talaga? Okay lang?
Kulasa: Alam mo, naiintindihan naman nila.

Kulas: Pero....
Kulasa: Una, matagal ng naka schedule ang binyag.

Kulas: Andon na nga ako....
Kulasa: Pangalawa, hindi biro ang mag pa can-cancel ng catering.

Kulas: Oo nga....
Kulasa: Ikatlo, kilalamo ang mga pinsan ko, sa tinggin mo ba ganoon kakitid utak nila?

Kulas: Kaya lang....
Kulasa: Ikaapat, matagal ng may sakit yung tiyahin ko, nagkataon lang na ngayon siya tinawag.

Kulas: Kasi...
Kulasa: Ikalima, sa ayaw o gusto mo, kailangan tayong magpunta sa binyag.

Kulas: Eh...
Kulasa: Walang ng eh-eh, ninong ka ano - period!

May mga tao tayong kilala na marunong umunawa ng isang situwasyon. Kahit sa kalungkutan ay nakakapagisip pa sila ng tuwid. Ganyan ang aking mga kamaganak. Hindi makasarili. Hindi tampuhin. Walang kaartehan. Ang tinitignan ay kung ano ang pratical at kung ano lang ang dapat. Hindi ka dapat mag panggap o mahiya - dahil nakikita nila kung ano ang nasa iyong puso. Kaya naman pinagmamalaki ko na ganito ang lahi namin.

Neglected

Akala ko kaya kong i-update ang blog at least araw-araw. Pero ngayon mga nakaraan linggo medyo nakaligtaan ko ito. Ewan ko ba kung bakit parang wala akong maisulat. Hindi sa walang nangyayari sa buhay ko, madami, yung lang nga, parang hindi magandang ilagay dito.

May mga nababasa din akong ibang bloggers na ganito din. Parang walang maisulat. Lahat naman yata tayo dumadaan sa mga araw na ganito. Ayoko naman maglagay ng kung anu-ano dito para lang masabi na mag update ako.

May mga blogs nga akong nababasa na talagang araw-araw may update. May mga blogs naman na uunti lang ang entries pero ang ganda ng mga laman. Sana ganoon akong klaseng tao. Magaling magsulat at maraming issue at topics.

Kulas: Kumusta nga pala blog mo?
Kulasa: Ayon, tuloy-tuloy pa 'din.

Kulas: You mean, consistent kang mag update?
Kulasa: Hindi

Kulas: Hah! Sabi ko na nga ba eh!
Kulasa: Hoy, hindi lang ako araw-araw nag u-update, at least once a week.

Kulas: Bakit naman once a week lang?
Kulasa: Eh sa wala akong maisulat 'no?

Kulas: Ikaw pa? Yan daldal mong yan wala kang masabi?
Kulasa: Hindi sa ganoon, siyempre pipiliin mo ang ialagay mo.

Kulas: Marunong ka pala noon?
Kulasa: Ng alin?

Kulas: Pagpigil ng sasabihin.
Kulasa: Siyempre naman.

Kulas: Talaga? Alam ko taklesa ka.
Kulasa: Hindi ako taklesa! I just speak my mind.

Kulas: Ganoon din 'yon!
Kulasa: Hindi ah, at least ako medyo pinipili ko ang sasabihin ko.

Kulas: Talaga?
Kulasa: Oo naman, minsan diplomatic at civil ako.

Kulas: Ewan.
Kulasa: Anong ewan?

Kulas: Minsan ayaw mong magpapatalo.
Kulasa: Hindi ah, sinasabi ko lang opinion ko.

Kulas: Minsan naman madali kang maasar sa kausap mo.
Kulasa: Yun ay pag mahina ang pick-up.

Kulas: Bakit? Matalino ka ba?
Kulasa: Sinabi ko ba?

Kulas: Tignan mo - ayaw mo talagang magpapatalo.
Kulasa: Eh pinipikon mo ko!

Kulas: Hindi kita pinipikon.
Kulasa: Bakit ba napunta dito ang usapan?

Kulas: Ayaw mo noon - eh di me maisusulat ka na sa blogmo.
Kulasa: Basta hindi ako taklesa.

Kulas: Sus, sige di ka taklesa, vethcy ka nalang.
Kulasa: Cheap mo!

He he he... Tama nga si Kulas, may entry na ako sa blog. Sa mga nakakakilala sa akin diyan, di naman ako ganoon kasamang tao. Lahat naman tayo ay may karapatan magkaroon ng sariling opinion - tungkol sa politika, relihiyon, at kung ano-ano pa. Ako naman ay hindi magsasabi ng opinion ko basta-basta. Wag mo lang akong tanungin kung nasa mood ako, dapat ready kang makinig.

Trabahong Kulasa

To the max ang aking trabaho ngayon. Dalawa na ang aking bossing. Isang paalis at isang papalit. Medyo nahihilo ako sa kanilang dalawa. Yung isa, malungkot, yung isa excited. Kailangan titimplahin mo ang mood ng pagharap mo sa kanila. Di ka pwedeng masawa doon sa isa, kasi baka akalain niya tuwang-tuwa ka at aalis na siya. Doon naman sa isa, hindi ka pwedeng malungkot, baka naman isipin hindi ka masaya at siya ang magiging bagong amo mo.

Siyempre panay ang utos ng dalawa. Feeling ko parang may pa-contest sa office at tinitignan nila kung sino sa kanila ang bibigyan ko ng priority. Hindi naman ako nagrereklamo, actually, natatawa nalang ako sa kanila. Ilan beses na din akong nagdan sa ganitong situation. Kung baga, may karanasan na ako sa mga ugali ng mga ex-pat. Di naman ako nahihirapan pakisamahan yung dalawa, nalilito lang nga ako minsan.

Mukhang masarap ngang katrabaho ang aking bagong boss. Dahil may malaki kaming project this year sa office, ang dami niyang pinagagawa. Natutuwa naman ako at nahahasa ang aking kaalaman. Challenging at pati ako nahahawa talaga sa excitment niya.

Yun lang nga hindi pa todo ito. Kasi nga andito pa yung isa kong amo. Siya naman, halatang-halatang parang nagpapalipas oras nalang. Alam ko excited siyang bumalik sa US pero nakikita ko sa kanyang mata na malungkot siya. Limang taon din siya dito kasi.

Sa susunod na buwan, isa nalang ang bossing ko.

Kulasa: Grabe, kakapagod!
Kulas: Ganoon bang kadami ang ginagawa ninyo ngayon sa office?
Kulasa: Sinabi mo! Sulit ang sweldo.

Kulas: Baka naman hindi ka na nakakain ng lunch.
Kulasa: Hindi ah, may yosi break pa din ako.

Kulas: Grabe ba magutos ang bagong mong boss?
Kulasa: Medyo, ang dami lang talagang dapat tapusin.

Kulas: Kayang kaya mo naman 'yan.
Kulasa: Yan gusto ko sa 'yo Kulas, minsan bilib ka din pala sa akin.

Kulas: Sa iyo pa!
Kulasa: Tama na nga yan bola mo.

Kulas: Hindi kita binobola 'no.
Kulasa: Ikaw pa, may catch 'yan eh.

Kulas: Sobra ka, wala.
Kulasa: Ikaw pa!

Kulas: Grabe 'to o.
Kulasa: Ewan.

Kulas: Nga pala, maiba tayo, anong balak mong lulutin ulam?
Kulasa: Kare kare.

Kulas: Ano?!
Kulasa: Gotcha!

Minsan itong si Kulas paiikutin ka pa. Although alam kong ganoon siya mag lambing, minsan ang sarap niyang bulagain. Hindi nga pala kare-kare ang ulam namin. Hindi ako sira ulong magluluto nito sa gabi - anong oras kami makakakain? Besides, gutom na ako kaya sa labas kami kumain. At dahil medyo concerned si Kulas, treat ko siya dinner.